Slaaptyd stories deur Arthur S. Maxwell

Wie het daardie blomme gepluk?

Winifred was 'n baie lieftallige dogtertjie! Sy was so mooi en lieflik dat almal haar liefgehad het. Hulle het gehou van haar blou oë, krulletjies, en mooi maniere. Maar sy het een swakte gehad - sommer 'n groot swakte - want sy het aan haar moeder stories vertel wat nie waar was nie!

Altyd wanneer Mammie iets ontdek het wat Winnifred gedoen het, het sy gesê: Ek het dit nie gedoen nie, Mammie, regtig, ek het dit nie gedoen nie! En al die tyd het Mammie goed geweet dat Winigred dit wel gedoen het.

Winifred kon nou eenmaal nie daartoe kom om te erken dat sy iets gedoen het wat sy nie moes gedoen het nie. Gewoonlik het sy alles ontken, of het sy 'n vals storie opgemaak waarin sy die skuld op haar broertjie of die bure se seuntjie gepak het.

Sy het gedink dat daardie stories haar Mammie sou bedrieg! Nee wat, dogtertjies hul hul Mammies tog nie bedrieg nie, want hulle Mammies ken hulle te goed en dit sou vir hulle baie beter wees om sommer met die hele waarheid uit te kom.

Maar Winifred kon, of wou dit nooit doen nie en dit het Mammie laat dink wat sy kon doen om haar dogtertjie hierdie gewoonte af te leer. Sy het Winifred in die hoek laat staan; sy het haar vir 'n ruk op 'n harde stoel laat sit; en sy het baie met haar gepraat en haar vertel hoe 'n slegte gewoonte dit is om leuens te vertel; maar dit het geskyn of niks wou help nie. Mammie het toe 'n plan uitgedink wat sy sou toepas sodra Winifred weer leuens vertel.

Wel, dit was ook nie te lank nie of dit het weer gebeur. Mammie was in die tuin en daar het sy 'n snaakse ding gesien. "Waarom sou al hierdie blomme dan op die grond lê?" het sy vir haarself gesel. "En hulle is almal sonder stingels!" het sy opgemerk.

"Winifred," het sy gesê toe haar dogtertjie daar kom "het jy al hierdie blomme afgepluk?"

Kastig ewe verbaas het Winifred gestaan en kyk na die blomme.

"Nee, ek het nie Mammie," het sy gesê. "Wie kon dit gedoen het? Miskien is dit die hond of miskien Tommie. Hy het gister hier in die tuin gespeel."

Mammie het goed geweet dat Fido nie die blomme sou afbyt nie en ook dat Tommie dit nie gedoen het nie.

"Ek sal nou maar binne toe gaan," het Mammie gesê en daar was ieets in haar stem wat Winifred laat skrik het.

"Gaan ons nou eet?" het Winifred gevra.

"Ja," het Mammie geantwoord. "Neem maar jou plek by die tafel in."

"Mag ek my melk in my eie bekertjie kry?"

"Nee, nie vanaand nie," het Mammie gesê.

"Hoekom nie?"

"Omdat die koei nie vanaand melk wil gee aan dogtertjies wat onwaarhede vertel nie."

Winifred het vir 'n rukkie stil gesit en toe het sy gevra: "Kry ek nie botter op my brood nie?"

"Dit spyt my," het Mammie gesê, "maar die botter wil nie uit die yskas kom  nie - dit wil eenvoudig nie kom nie."

"Hoekom?"

"Jy weet goed waarom nie, Winifred."

"Smeer dan asseblief heuning op my brood."

"Ek is jammer," het Mammie gesê, "maar die heuning wil ook glad nie uitkom nie."

"Hoekom nie?"

"Jy weet goed hoekom nie."

Toe was daar weer vir 'n ruk stilte. "Gee my dan maar 'n stukkie koek," het Winifred gesê.

"Jy kan ook nie koek kry nie," het Mammie geantwoord, "want die koek sê dat dit geëet wil wees net deur dogtertjies wat altyd die waarheid vertel."

Nou het daar trane in Winifred se oë gekom. Dit het geskyn of haar wêreldjie ineengestort het. Al die heerlike dinge wat voorheen so gereeld gebeur het, het nou nie meer gebeur nie. Miskien sou hulle nooit weer gebeur nie.

"Dis nou slapenstyd, gaan na jou kamer toe," het Mammie gesê.

"Gaan Mammie nie vanaand vir my 'n storie vertel nie?"

"Nee, nie vanaand nie. Jy sien, niemand wil graag stories vertel aan dogtertjies wat...."

Dit was te veel vir Winifred en dadelik het die trane soos twee riviere gestroom.

"Boe-hoe-hoe! Ek het die ... blomme gepluk ... Mammie," het Winifred gestamel. "Ek is baie jammer. En ... ek ... sal ... nooit weer ... leuens vertel nie. Ek sal nooit weer jok nie."

En om die waarheid te sê, sy het baie hard probeer om haar belofte te hou.