"Daar is iets verkeerd met hierdie telefoon. Is dit jy Maggie?"
"Dad-dad-dad-dad-dad-dad."
"Wat is dan verkeerd? Ek wil die dokument hê wat ek vanoggend by die huis vergeet het."
"Goo-goo-goo-goo-goo-goo."
"Kan jy nie verstaan wat ek sê nie?" Ek het daardie dokument verloor, of ten minste ek het dit nie. Is dit daar by die huis? Kan jy my hoor? is dit Henford 4242?"
"Dad-dad-dad-dad-dad-dad."
Moedeloos het Pappie maar die poging opgegee. Toe hy daardie aand tuiskom, het hy om verduideliking gevra. Hy kan nie geld so mors op telefoonoproeope nie. Waarom het iemand hom nie op intelligente wyse geantwoord nie? Wie het al daardie geluide gemaak terwyl hy so dringend wou weet wat van die belangrike dokument geword het. En so het dit aangegaan.
Moeder het gewag totdat hy heeltemal kaar was, en toe het sy begin lag.
"Ek het ingekom net toe jy die gehoorbuis teruggesit het," het sy gesê, "en ek sien vir klein John besig om op die telefoon te praat asof hy 'n grootmens was."
"Wel, wel" het Pappie gesê. "Dan was dit John. Hy is 'n baie skrander seun. Ek sê mos altyd dat hy baie meer intelligensie het as ander kinders. Wag, ek gaan vir hom 'n soen gee, al slaap hy ook."
"Nou praat ek nie meer nie!" het Moeder gesê, onderwyl Pappie met die trap op is na John se kamer.