Slaaptyd stories deur Arthur S. Maxwell

Net 'n rukkie Annie

"Annie, Annie!" het Mammie geroep. Toe het sy 'n oomblilk gewag. Geen antwoord nie.
"Annie, Annie...ie!" het Mammie weer geroep en toe deur die kombuisvenster gaan kyk wat Annie doen.
"Net 'n rukkie, Mamma," het 'n fyn stemmetjie oor die werf gekom, "ek kom  nou-nou."
"Maar ek wag vir jou, jy moet nou dadelik kom."

"Net 'n rukkie," het die onsigbare Annie geroep.

"Ag wêreld!" het Mammie gesug. "Ek is nou al net terdeë moeg daarvan om haar altyd te hoor sê 'Net 'n rukkie'.

Wag net dat sy vandag in die huis kom!"

Vyf minute het verbygegaan. Toe tien minute. Maar al wat kom, is Annie.

"Annie!" het Mammie geroep en sy het weer deur die venster gaan ky. "Kom dadelik hier!"

"Net 'n rukkie!"

"O, as ek nie nog...." het Mammie ergerlik gesê.

Maar op daardie oomblik het Annie se gesiggie om die hoek van die kolekamer verskyn en sy het so liefies geglimlag, dat Mammie nie geweet het wat om te sê nie.

"Hier is ek," het Annie vriendelik gesê. "Het Mamma my geroep?"

"Jy het my hoor roep," het Mammie gesê terwyl sy haar bes probeer om kwaad te lyk. "Hoekom het jy nie dadelik gekom nie?"

"Ek was besig...ek was besig om my pop se kleertjies te was," het sy geantwoord.

"Ek weet jy was besig, maar as Mammie jou roep, moet jy dadelik gehoorsaam. Dit is baie lelik om my eers tien minute te laat wag voordat jy kom."

"Ja, Mamma."

"En moenie dat ek jou weer hoor sê 'Net 'n rukkie nie', Annie!"

"Nee Mammie."

"Nou ja, bring dan hierdie eiers weg vir tant Sannie."

Annie het die mandjie geneem en by die hekkie uitgegaan, terwyl sy saggies iets sing. Maar op pad na tant Sannie het sy weer vergeet wat Mammie netnou vir haar gesê het.

Toe sy weer by die huis kom, is sy reguit na haar wasbalie agter die kolekamer. O, hoe lekker is dit nie om te was en te vryf net soos Mamma nie! Sy het haar eie wasgoedlyn gehad, 'n klompie van Mammie se wasgoedpennetjies en 'n regte tafel. Geen wonder dat sy so gelukkig gevoel het nie!

Maar nie te lank nie of 'n bekende stem het weer geroep: "Annie, Annie!"

Die antwoord was net so bekend: "Net 'n rukkie, Mams!"

"Dus het sy alweer klaar vergeet. ek sal haar moet leer," het Mammie gesug.

Weer het die minute verbygegaan - vyf minute, tien minute, vyftien minute.

Maar intussen het Mammie vir haarself opgeskep, klaar geëet en die tafel afgedek. Sy het half spyt gevoel oor haar besluit toe sy 'n ongewone geluid hoor.

"O Mammie, Mamma, kom gou, kom gou! Die water het op my omgeval!"

Meteens het Mammie 'n blink gedagte gekry. Oortuig daarvan dat niks ernstig gebeur het nie, het sy geroep:

"Net 'n rukkie, Annie!"

"O kom gou, kom gou!," het Annie gehuil, my skoene is vol water en alles is nat!"

Maar Mammie het nie geroer nie. Sy het net weer vir Annie geroep: "Net 'n rukkie, Annie!"

Op daardie oomblik het die arme sopnat Annie om die hoek verskyn. Hoe het sy nie gelyk nie! Toe sy van die stoel afgespring het, nadat sy haar pop se rok aan die lyn opgehang het, het sy die hele balie water op haar omgekeer.

Mammie kon nie help om te lag nie.

"Hoekom het Mammie nie gekom toe ek geroep het nie?" het Annie baie kwaad gevra. "Kan Mammie nie sien hoe nat ek is nie?"

"Ek kon nie, ek was te besig. Ek moes die tafel afdek na ete."

"Is dit dan al so laat?" het Annie verbaas gevra.

"Ja Annie, as jy gekom het toe ek jou geroep het om te kom eet, sou jy nie so gelyk het nie. Dis nou jou verdiende loon."

Annie het begin verstaan. En dit was dan ook die einde van Mammie se gesukkel met haar.