Slaaptyd stories deur Arthur S. Maxwell

Die Tweeling se geheim

Jennie en Jessie het baie gehou van geheime. As Jennie nie 'n geheim aan Jessie vertel het nie, het Jessie een aan Jennie vertel. Hulle was altyd besig met die een of ander geheim.

Op 'n goeie dag het Jessie iets in Jennie se oor gefluister - dit was 'n ander geheim wat sy wou vertel.

"Wat is dit?" het Jennie gevra."

"Sal jy belowe om vir niemand te vertel nie?" "Ja, ek belowe," het Jessie gesê. "Wat is dit?" Jennie het haar hande bakgehou by Jessie se oor sodat niemand kon hoor wat sy sê nie. En toe het sy begin fluister. Hoe meer sy gefluister het, hoe meer het Jessie gelag. Sy het so hard gelag dat Moeder kom vra het wat aan die gang was.

"Is dit alweer 'n geheim?" het sy gevra. "Wat se geheim is dit die keer?" "Aaaah!" het die tweeling gesê, terwyl hulle ondeund na mekaar kyk "dis die geheim."

"Maar julle het so lekker gelag; dit moet seker 'n baie spesiale geheim wees; vertel my maar."

"Ons kan nie," het Jessie gesê, "want die hele geheim is oor Moeder."

"Sjuut!" het Jennie gefluister; "jy vertel mos nou."

"Oor my?" het Moeder uitgeroep; "nou is ek vreeslik nuuskierig, vertel my maar."

"Ons kan nie," het Jennie gesê, "maar dis oor Moeder se hoofpyn." "Nou laat jy alles uit!" het Jessie weer gewaarsku. "

"Oor my hoofpyn?" het Moeder gesê; "wat is julle van plan om te doen?"

"Nee, dit mag ek nie sê nie", het Jessie gesê "want juis daar lê die geheim. Ons gaan Moeder in die bed hou - "

"Sjuuuuut!" het Jennie gewaarsku, "jy laat alles uit."

"O, julle gaan my in die bed sit! en wat dan?"

"Nou mag ons regtig nie verder vertel nie," het Jennie gesê; "dit sal die hele plan bederf, Wanneer ons vir Moeder in die bed sit, sal Jessie en ek al die werk doen-"

"Bly stil," het Jessie gefluister.

"Maar dit sal heerlik wees as julle al die werk gaan doen," het Moeder gesê.

"Ja," het Jennie gesê, "maar natuurlik moet Moeder niks daarvan weet nie. More sal ons vir Moeder ontbyt in die bed gee-"

"En," het Jessie bygevoeg, dan sal ons al die skottelgoed was en die hele huis uitvee-"

"En ons sal alles deeglik afstof" het Jennie gesê.

"Ons sal alles baie stil doen sodat daar geen geraas is nie-" het Jessie gesê.

"Dan sal Moeder vir 'n lang, lang tyd kan slaap," het Jennie gesê.

"En Moeder sal dan kan gesond word," het Jessie bygevoeg.

En toe skielik, het Jennie vir Jessie gesê: "Jy het die hele geheim vertel!"

"Nee, ek het nie, jy het."

Maar Moeder het tussenbei gekom en gesê: "Nie een van julle twee het my eintlik veel vertel nie. Dis nog die beste geheim wat ek in my lewe gehoor het!"

"Stadig het die nag verbygegaan. Die sterretjies het helder in die lug geskitter. Eindelik was dit middernag, toe tweeuur, toe drie-uur. Net omtrent dagbreek het Vader hom verbeel dat hy iets hoor. Hy het geluister.

"Daar kom iemand aan, dis die geklap van perdepote wat ek hoor."

"Sou dit Rooihuide wees?" het Moeder gefluister.

"Ek weet nie," het Vader gesê, maar sy stem was heeltemal bedaard. "Ons moet opstaan en kyk."

"Hulle het langs die wa gaan staan en luister, en die geklap het al nader gekom.

"Skielik het iemand in die donker geroep: "Haai julle daar!"

"Wie is dit?" het Vader geroep.

"'n Vriend," het die stem gesê.

"In die skemerte het Vader 'n man te perd gesien, en hy het 'n handperd by hom gehad. Vader het dadelik na die vreemdeling gestap.

"Is jy in die moeilikheid?" het die geheimsinnige ruiter gevra.

"Ja, ons is," het Vader geantwoord; "ons is in groot moeilikheid. Een van my osse is dood, en hier sit ons met feitelik geen kos nie."

Toe het die vreemdeling sy verhaal vertel. "Omtrent tweeuur vanoggend het ek skielik wakker geskrik,en dit was of 'n stem vir my sê: "Daar is iemand in die moeilikheid op die berg; gaan help hom." Ek het dadelik opgestaan en my twee perde opgesaal en vertrek. Ek was vasbeslote om aan te hou ry totdat ek die man vind. Wat kan ek vir jou doen?

"Die geheimsinnige perderuiter het ons na sy huis geneem en kos gegee. Ook het hy ons 'n os geleen sodat ons ons reis in veiligheid kon voltooi."

"Wat was die naam van daardie geheimsinnige perderuiter?" het Frank gevra.

"Hy het ons nooit sy naam vertel nie," het Ouma gesê. "Hy het gesê dat ons hom maar die kolonel moes noem, en so het ons hom altyd genoem.

"Maar hoe het hy die boodskap gekry dat Ouma in die moeilikheid was?" het Bessie gevra.

"Wel, dis die wonderlikste deel van die verhaal, want in daardie dae was geen telefoon of telegraaf geriewe nie. Al wat Vader kon doen was om God van sy verknorsing te vertel, en Hy het die hulp gestuur.

"In al die dae van my lewe het ek nog nooit daardie vreeslike nag op die berge vergeet toe God die geheimsinnige perderuiter gestuur het om ons te red nie. En, kinders, julle moet onthou dat die grote God wat ons liefhet, nooit Sy kinders vergeet nie. "

"God is vir ons 'n toevlug en 'n sterkte; as hulp in die benoudhede is Hy in hoë mate beproef."