"Kom, ek sal jou wys," het die onderwyser vriendelik gesê. "Maak eers so, sien jy? Dis glad nie so moeilik soos 'n mens dink nie."
"Ja, ek sien," het Tommie gesê, "en baie dankie. Maar meneer ek wil tog nie in die see spring nie." Daar het trane in die onderwyser se oë gekom, maar hy wou nie vir Tommie laat sien hoe hy gevoel het nie, want hy moet ook dapper wees. "Maar jy sal nie in die see hoef te spring nie," het hy opgeruimd gesê. "Alles sal goed gaan, en jy sal nie in die see hoef te spring nie."
"Maar ek sal nie in die see kan spring nie," het Tommie gesê.
"Wel, Tommie," het die onderwyser gesê, "niemand van ons wil in die see spring nie. Maar as jy moet inspring Tommie, weet ek dat jy 'n dapper seun sal wees." Tommie het vir 'n rukkie stilgebly en gedink. Toe het hy baie ernstig gesê: "Wel, ek sal belowe om dapper te wees as-as-as u sal belowe om my hand vas te hou!"
Die onderwyser het belowe om dit te doen; hy het vir Tommie totsiens gesê, en verder gegaan. Ek is bly om julle te kan sê dat dit nie nodig was om Tommie se handjie vas te hou nie, want die skip het veilig anderkant gekom. Dit was nie nodig vir Tommie om in die see te spring nie, en die onderwyser se belofte aan hom het dus verval. Daardie driehonderd kinders het veilig by die vriendelike kus van Amerika aangekom.
Die herinnering aan Tommie se moed en geloof is vandag nog vir ons 'n seën, want as daardie klein seuntjie van ses jaar gewillig was om in die see te spring as die onderwyser sy hand vashou, kan ons dan nie ook moedig en dapper en gelowig wees wanneer sake met ons verkeerd loop nie?
Wanneer ons iets moet doen wat onaangenaam en gevaarlik lyk, sal ons dan nie opkyk na die Groot Onderwyser daarbo en aan Hom sê nie; "Ek sal belowe om dapper te wees en U sal belowe om my hand vas te hou." En Jesus sal ons hand vashou, daarvan kan ons verseker wees.